Op de Paasmorgen zien wij twee totaal gedesillusioneerde mensen Jeruzalem verlaten. Ze hoopten op verlossing van bezettende machten, maar die verlossing bleef uit. Ontgoocheld verlaten ze de stad en lijken het hoofd in de schoot te leggen. Zoals ook wij deze dagen murw geslagen worden door die eindeloze stroom aan berichten over raketaanvallen op mensen die Pasen willen vieren of weer het zoveelste bedrijf dat de knieën buigt voor tirannie. Hun ogen waren bezet, zo staat er letterlijk. Ze kunnen nog maar één ding zien en dat is het failliet van alles wat met menselijkheid te maken heeft.

En terwijl ze ronddolen in hun eigen gedachtenspinsels voegt zich een onbekende bij hen. Maar door die bezette ogen hebben ze niet in de gaten wie het is die met hen meewandelt. Elke ontvankelijkheid voor een ander perspectief is hen ontvallen. En als zij dreigen mee te buigen met het lot, spreekt die reisgenoot hen aan en komt hij met een ander perspectief. En dat is het perspectief van Mozes en de profeten. Beproefde woorden die wijzen op uittocht uit de bezetting. Woorden die ons oproepen ons niet neer te leggen bij de feiten maar op te staan. Woorden die het cynisme aanklagen en ons wakker schudden voor ware menselijkheid.

Pas als die reisgenoot het brood met hen breekt, ontdekken ze dat Jezus niet dood is maar springlevend. In staat om bezette zielen de vleugels van de hoop te geven om te reiken naar het wonder van Pasen. Het feest dat ons tegen de klippen op leert dat niets onmogelijk is.

Door dit verhaal zijn opnieuw onder ons een aantal mensen geraakt. Zij willen niet langer aan de zijlijn blijven staan maar komende zondag belijdenis doen van dat vertrouwen en die hoop. We gaan het vieren tegen alles in. In de vroege ochtend zal heel Benoordenhout gewekt door onze trompettist die Paasklanken ten gehore zal brengen. En we gaan zingen dat het een lieve lust is. Opdat we wakkere, opstandige mensen worden!

Ad van Nieuwpoort